Toen ik aan CKV begon, dacht ik eigenlijk dat het vooral zou gaan over leuke dingen doen: ergens naartoe gaan en dan daar wat over opschrijven. Maar voor mij viel het een beetje tegen. Het voelde meer als een soort geschiedenisvak, en dat is nou juist iets waar ik niet goed in ben en ook niet voor niks mee ben gestopt.
Toch waren er wel dingen die ik leuk vond. Ik ben bijvoorbeeld naar een muziekstuk in De Doelen geweest, naar de film A Rail Pain, en ik heb het Rijksmuseum bezocht. En in New York ben ik zelfs naar het MoMA geweest. Van alles vond ik de film het leukst. Ik dacht eerst dat het zo’n saaie, langzame film zou zijn, aangezien ik dat van anderen gehoord had, maar dat viel echt mee. Ik vond het verhaal best goed en ik zat er gewoon in. Dat had ik niet verwacht.
Wat ik het meest heb geleerd, is denk ik over films, hoe ze gemaakt worden, en waar je allemaal over moet nadenken als je een film maakt. Muziek vond ik ook nog wel interessant. Maar schilderen of beeldende kunst, dat was echt niks voor mij. Dat ging er het ene oor in en het andere weer uit, en dat zie je ook wel aan mijn cijfers.
Als ik iets anders had gedaan, dan had ik beter geleerd voor die eerste toets. Dat gaf toen best veel stress, want het voelde meteen heel bepalend. Verder is er niet echt iets blijven hangen waarvan ik denk: “Dit gebruik ik later nog.” Ik weet al lang dat ik iets wil doen in de wetenschap of het onderwijs, en dit vak heeft daar eigenlijk niet zoveel mee te maken gehad.
Gegevens activiteit
Locatie: De Doelen, Studio 1 - Rotterdam
Evenement: PAUZE - alternatieve elektronische muziek
Datum: 7 maart 2025
Tijd: 20:00 - 21:30
Artiesten:
20:00 - 21:00: Conduct Disorder
21:00 - 22:00: Ambu Bambu
Genre: Alternatieve elektronische muziek (zoals techno, electro, jungle, natuurgeluiden)
Samen met: Glenn Roebert Jan van der Gaag
Achtergrondinformatie over PAUZE
PAUZE is een Rotterdams muziekcollectief dat avonden organiseert met experimentele elektronische muziek. Ze kiezen artiesten die buiten de mainstream vallen en combineren live optredens met DJ-sets. De sfeer is meestal creatief en intiem, en de muziek varieert van techno tot ambient, met invloeden van jungle en sound art. De nadruk ligt vaak op sfeer en geluidsexperimenten, zonder zang of herkenbare melodieën.
Mijn ervaring
Ik kende Conduct Disorder en Ambu Bambu niet, maar ik was nieuwsgierig en besloot samen met Glenn te gaan. De Doelen is goed bereikbaar, dus dat maakte het makkelijk. Van tevoren dacht ik dat het druk zou zijn, misschien een beetje zoals een festival. Ook vroeg ik me af of ik wel naar binnen mocht, omdat ik nog geen 18 ben.
Toen ik aankwam, bleek het juist heel rustig te zijn. De sfeer was relaxed, en het voelde meer als een groep vrienden die samen muziek beleefde dan als een groot concert. Dat vond ik eigenlijk wel fijn.
Wat me het meest opviel, was hoe creatief sommige muziekstukken waren. Vooral de natuurgeluiden die in de muziek verwerkt waren, vond ik bijzonder. Dat gaf een heel andere sfeer dan wat ik gewend ben van elektronische muziek. Tegelijkertijd miste ik wel iets: ik hou namelijk meer van muziek met zang of een duidelijke tekst, iets waar je in mee kunt gaan. Dat had dit optreden niet, en daardoor raakte het me minder.
Visueel gebeurde er ook niet veel op het podium, dus het voelde soms een beetje statisch. Toch vond ik het leuk om een keer iets totaal anders te doen. Het was een fijne avond uit, ook al was het niet helemaal mijn smaak.
Conclusie
PAUZE was een originele en kleinschalige muziekavond. De sfeer was ontspannen en de muziek creatief, maar het genre past niet helemaal bij mij. Toch ben ik blij dat ik ben gegaan, het was een interessante ervaring en ik heb iets nieuws ontdekt. Volgende keer kies ik waarschijnlijk iets met meer zang, maar dit was zeker de moeite waard.
Gegevens activiteit
Locatie: Park 1943, Rotterdam-West
Datum: 20 juni 2025
Tijd: 13:00 – 14:00
Soort activiteit: Bezoek aan herdenkingsmonument bombardement 1943
Alleen bezocht
Achtergrondinformatie over Park 1943
Park 1943 ligt in een rustige wijk in Rotterdam. De naam verwijst naar het jaar 1943, toen er per ongeluk een groot bombardement op deze buurt werd uitgevoerd. Amerikaanse vliegtuigen wilden eigenlijk een werf in Schiedam raken, maar door een vergissing kwamen de bommen op woonwijken in Rotterdam terecht. Daarbij zijn veel mensen omgekomen en is de buurt zwaar beschadigd geraakt.
Lange tijd werd hier weinig over gepraat, omdat het bombardement per ongeluk door bondgenoten werd uitgevoerd. Pas in 1993, vijftig jaar later, is er een herdenkingsmonument geplaatst. Het park is toen helemaal opnieuw ingericht, zodat het een plek werd waar je kunt herdenken, maar ook gewoon even tot rust kunt komen. Het bijzondere aan het monument is dat het bestaat uit de cijfers 1, 9, 4 en 3, los van elkaar geplaatst in het gras. Het is abstract, maar juist daardoor indrukwekkend.
Mijn ervaring
Toen ik aankwam in het park, merkte ik meteen dat het een rustige, open plek is. Er was niemand anders op dat moment, dus ik had alle ruimte om zelf rond te kijken. Het monument viel me gelijk op, ook al is het niet overdreven groot of opvallend. De cijfers zijn stevig en staan verspreid over het gras. Je ziet niet direct dat het een oorlogsmonument is, maar als je het weet, komt het wel binnen.
Ik ben daar even gaan zitten, gewoon om te kijken en na te denken. Het maakte best wel indruk op me. Mijn overgrootopa was voor de oorlog een Rotterdammer, dus ergens voelde het alsof ik iets van hem terugvond. Terwijl ik daar zat, dacht ik aan hoe anders het leven toen was. We leven nu in vrijheid, zonder oorlog of bombardementen. Dat lijkt normaal, maar dat is het eigenlijk helemaal niet.
Wat ik ook mooi vond, was hoe het park eruitzag. Er stonden bloemen, er was een soort podium en alles was netjes onderhouden. Het voelde helemaal niet zwaar of somber, eerder vredig. Het monument past daar goed bij. Je merkt dat ze geprobeerd hebben het park mooi te maken, zodat het niet alleen om verdriet draait, maar ook om herinnering en rust.
Wat ik meeneem
Wat ik meeneem van deze activiteit, is vooral dat herdenken niet altijd groots hoeft te zijn. Een paar cijfers in een park kunnen al genoeg zijn om je even stil te laten staan bij wat er vroeger gebeurd is. Het heeft me laten nadenken over hoe goed wij het nu eigenlijk hebben, en dat we daar dankbaar voor mogen zijn.
Ook voelde ik die persoonlijke link met mijn familie, en dat maakte het bezoek voor mij nog net wat specialer. Ik ben blij dat ik erheen ben gegaan, ook al was het maar een uurtje. Het heeft indruk gemaakt – en dat had ik van tevoren niet helemaal verwacht.
